เลือกตั้ง '48

เลือกตั้งครั้งนี้ มีแต่สถิติใหม่ ตั้งแต่การที่รัฐบาลอยู่ครบเทอมเป็นครั้งแรก การเลือกตั้งที่คนไทยตื่นตัวไปใช้สิทธิ์มากเป็นประวัติการณ์ และที่เป็นปรากฏการณ์ใหม่ คือการที่พรรคการเมืองหนึ่ง ชนะการเลือกตั้งอย่างถล่มทลาย จนสามารถตั้งรัฐบาลพรรคเดียวได้

เลือกตั้งผ่านมาแล้ว นับคะแนนเสร็จแล้ว เขียนถึงคะแนนที่ตัวเองให้คงไม่เป็นไร

ตอนที่กาบัตรนั้น คิดว่าคงมีหลายคนที่เป็นเหมือนกัน คือเลือกด้วยความคิดแบบแบ่งขั้วไว้ในใจ เพราะมองเห็นล่วงหน้าอยู่แล้ว ว่าพรรคแกนนำรัฐบาลคงได้เป็นต่ออีกสมัยแน่นอน แต่ campaign 350 เสียง และการตอบรับของคนรอบข้างนั้น น่ากลัวเกินไป แม้จะทั้งชอบและไม่ชอบนโยบายของพรรคนี้ ก็ต้องเลือกสกัดกั้นการครอบงำรัฐสภา ด้วยการเลือกพรรคขั้วตรงข้าม

แน่นอนว่าพอตัดสินใจอย่างนี้ พรรคที่ไม่มีขั้วแน่ชัด ก็ต้องตัดออกจากการพิจารณาก่อน ไปมองสองพรรคที่เหลือ ซึ่งสองพรรคนี้ บัตรสองใบต้องคิดสองอย่างเลย เพราะพื้นที่ที่เลือกตั้ง ดูจะไม่ใช่เป้าหมายของพรรคที่จะกาปาร์ตีลิสต์ให้ เพราะส่งผู้สมัครที่ไม่มีลุ้นเท่าไร ถ้าคิดจะกาให้ ก็ดูจะไม่มีผลสกัดกั้นมากนัก สู้เอาคะแนนไปช่วยถมให้อีกเบอร์น่าจะมีลุ้นกว่า (ซึ่งก็เป็นคู่แข่งเก่าที่เคยลงสมัคร สอบจ. แข่งกับผู้สมัครจากพรรครัฐบาลในครั้งนี้นั่นเอง แต่ตอนนั้นเขาลงพรรคเดียวกันแข่งกันเอง --เป็นการเลือกตั้งที่น่าเบื่อมาก ไม่ว่าจะเลือกใครก็คือพรรคเดียวกันนั่นแหละ ไม่เหมือนครั้งนี้ที่อยู่กันคนละขั้วชัดเจน) ส่วนปาร์ตีลิสต์นั้น ไม่เกี่ยวกับพื้นที่อยู่แล้ว กาอย่างที่คิดไปรวมกับคนที่คิดคล้ายกันทั่วประเทศได้

สรุปว่า สำหรับตัวผม เลือกตั้งครั้งนี้ด้วยความรู้สึกว่ารู้ผลก่อนแล้ว แต่พยายามใช้สิทธิ์สกัดกั้นไม่ให้เสียสมดุลมากเกินไปเท่านั้นเอง และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความแตกต่าง ของการเมืองระดับประเทศกับระดับท้องถิ่นอย่างชัดเจน จนแอบคาดหวังจะเห็นการรวมตัวของขั้วฝ่ายค้าน เพื่อที่จะได้ไม่มาตัดคะแนนกันเองจนแพ้พรรครัฐบาลหลุดลุ่ยอย่างที่ออกมา (ทั้งที่ถึงจะรวมกัน ก็เหมือนจะแพ้ขาดลอยอยู่แล้ว) เพราะคนที่จะเลือกพรรครัฐบาล ยังไงก็กาเบอร์เดียวกัน แต่คนที่จะเลือกขั้วตรงข้าม ต่างคนก็ต่างความคิด ทำให้คะแนนกระจาย

4 ปีข้างหน้า กับรัฐบาลที่ super-stable ขนาดนี้ ได้แต่หวังว่า รัฐบาลจะใช้อำนาจไปในทางที่ดี ฟังเสียงทักท้วง นำการเมืองไปสู่ระบอบประชาธิปไตยที่เข้มแข็งเหมือนประเทศพัฒนาแล้ว อย่าให้เกิดการยึดติดกับตัวบุคคลจนกลายเป็นฟิลิปปินส์ยุคเฟอร์ดินันด์ มาร์กอส ก็แล้วกัน