รถโฆษณา (1)

สิ่งที่คู่กันกับถนนในเมืองตามต่างจังหวัด ก็คงเป็นรถโฆษณา มีมาให้เห็นทุกวันตั้งแต่เด็ก ห่างหายไปหลายปีที่ไปอยู่กรุงเทพฯ กลับมาตอนนี้ รถโฆษณาก็ยังมีเหมือนเดิม ทั้งโฆษณาภาพยนตร์ ห้างสรรพสินค้าจะลดราคา เทศบาลจะเปิดตลาดใหม่ ฯลฯ

มีอาจารย์ของผมท่านหนึ่ง เคยสันนิษฐานว่า ที่ผมเป็นคนพูดน้อย พูดค่อย สงสัยว่าที่บ้านคงจะเงียบ เวลาจะคุยกันก็ต้องไปสะกิดใกล้ๆ เปล่าเลยครับ ท่านคิดผิดถนัด บ้านผมอยู่ติดถนน เสียงรถที่วิ่งไปมาหน้าบ้าน ยังไม่สู้เสียงรถโฆษณา ที่มักจะวิ่งมาก่อกวนช่วงกำลังดูรายงานข่าวสำคัญทางทีวี หรือตอนกำลังดูหนังอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม ทำให้ต้องเร่งเสียงทีวีแข่งกับเสียงโฆษณา เวลาอ่านหนังสือ ก็ต้องแยกโสตประสาท หรือไม่ก็ไปอ่านตอนดึกๆ (แต่ตอนดึกจะมีเสียงอีกประเภทนึง คือเสียงเพลงตามไนท์คลับใกล้บ้าน) ส่วนผู้คนในบ้านน่ะเหรอ เสียงแปดหลอดกันแทบทุกคน

ท่ามกลางความวุ่นวายเหล่านี้ ผมมีวิธีการของผม ที่จะแสวงหาความสงบ ผมมักจะปลีกตัวจากมลภาวะทางเสียงเหล่านั้น มานั่งอ่านหนังสือในห้อง ผมไม่ถกเถียงอะไรกับคนอื่น เพราะมันสิ้นเปลืองพลังงานมากเกินไป ผมคุ้นเคยที่จะแยกเสียงแปดหลอดที่ราวกับจะตะเบ็งแข่งเสียงรถเหล่านั้น รวมไปกับ noise บนถนน แล้วอยู่ในโลกของตัวเอง มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำโดยลำพัง

บางที คำอธิบายที่ผมไม่ได้บอกอาจารย์ท่านนั้นไป อาจเป็นแค่คำอธิบายง่ายๆ ว่า “ผมพูดน้อย เพราะที่บ้านผมเสียงดังเกินกว่าจะได้ยินเสียงผม และผมพูดค่อย เพราะผมชอบพูดกับตัวเองครับ”

และโดยนิสัยเช่นนี้ ผมจึงมักจะใช้เสียงเมื่อโกรธเท่านั้น (เวลาที่ผมจำเป็นต้องใช้เสียงในโอกาสต่างๆ น้ำเสียงจึงมักคล้ายคนโกรธ เพราะไม่คุ้นเคยกับการใช้เสียงโดยไม่โกรธ) แต่ถ้าโกรธมากๆ (ซึ่งนานๆ จะมีสักครั้ง) ผมก็จะเงียบไปเลย แล้วแปรเปลี่ยนเป็นการปฏิบัติแทน

แต่ถ้าเป็นเรื่องการเขียนล่ะก็ ผมรู้สึกเป็นอิสระจากปัจจัยต่างๆ ดังกล่าว ดังนั้น ถ้าเลือกได้ระหว่างพูดกับเขียน ผมมักจะเลือกการเขียนเสมอๆ

พอมาประสานกับโลกอินเทอร์เน็ต ก็เข้าแก๊กเปี๊ยบ: “You can be an engineer if you have more friends on-line than in real life.” เคยเจอใน joke แล้วสะดุ้งเหมือนกันนะเนี่ย ที่พบว่าตัวเองเขียนเมลมากกว่าคุยกับมนุษย์โดยตรง

ว่าจะเขียนถึงรถโฆษณาในอีกประเด็นหนึ่ง แต่เปลี่ยนเรื่องไปเสียแล้ว ไว้เขียนแยกต่างหากอีกตอนละกัน :-P