ความเป็นไปของเมือง

วันนี้ fine tune ฟอนต์ Kinnari และ Garuda เกี่ยวกับการวางตำแหน่งวรรณยุกต์ ดังที่ได้ทำกับ Norasi ไปแล้ว โดยมีหยุดพักช่วงบ่ายนิดหน่อย ออกไปช็อปปิ้งกับแม่ที่บิ๊กซี (กล่าวคือ ไปช่วยถือของ)

เห็นมีข่าวลือหนาหู ว่าเซนทรัลเริ่มวางแผนสร้างสาขาที่ขอนแก่นแล้ว โดยจะสร้างในบริเวณบิ๊กซี วันนี้เพิ่งได้ไป ก็ไม่รู้หรอก ว่าจุดที่สร้างคือตรงไหน แต่เห็นความเปลี่ยนแปลงคือ ลานด้านหน้าและที่จอดรถ เตียนโล่ง ไร้ซึ่งชายคาบังแดด อืมม์.. ถ้าเซนทรัลมาจริง คราวนี้ ห้างและร้านค้าท้องถิ่นคงเจอศึกหนัก ความจริง ศึกนี้มันเกิดมาเป็นทอดๆ ตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อนโน้น ห้างแฟรี่เปิดดีพาร์ทเมนต์สโตร์ ขายของลดราคา แถมมีแอร์เย็นฉ่ำ เลือกของได้ตามใจชอบ ปรากฏว่า ร้านโชว์ห่วยของแม่ และร้านอื่นๆ ทั่วไป เสียลูกค้าไปมาก ทำให้ต้องงัดกลยุทธ์การสั่งของเพื่อให้ได้ราคาถูก เพื่อให้สู้ราคาได้ แล้วก็พยายามรักษาลูกค้าเดิมที่มาจากต่างอำเภอไว้ให้มากที่สุด

ต่อมา มีแมคโคร โลตัส และบิ๊กซี มาเปิด ชาวบ้านชาวเมืองแห่กันไปซื้อของราคาถูก แม้ต้องขับรถออกไปนอกเมืองก็ถือว่าคุ้ม ถ้าซื้อเป็นล็อตใหญ่ เพราะของบางอย่าง ได้ราคาถูกกว่ายี่ปั๊วซะอีก เถ้าแก่ร้านค้าปลีกทั้งหลายเลยมีบัตรสมาชิกแมคโครกันถ้วนหน้า แม่บ้านถือถุงบิ๊กซีกันเกลื่อนเมือง คราวนี้ ห้างแฟรี่เองเป็นฝ่ายโดนแย่งลูกค้า แต่อาศัยข้อได้เปรียบเรื่องทำเลที่อยู่ใจกลางเมือง และอยู่ใกล้โรงเรียนหลายแห่ง ก็เลยทำให้อยู่รอดมาได้ ส่วนร้านโชว์ห่วย ตอนแรกก็ชอบใจที่มีแหล่งสั่งซื้อสินค้าต้นทุนต่ำ และยินดีที่เห็นความเจริญเข้ามาในเมืองตัวเอง แต่ความจริงก็คือ ลูกค้าเขาก็มีสิทธิ์ไปซื้อเหมาโหลเองได้ ทำให้มีผลต่อกิจการของตัวเองเหมือนกัน

อันที่จริง การเข้ามาของธุรกิจจากส่วนกลาง น่าจะเป็นเรื่องดีที่ทำให้ความสะดวกต่างๆ มาถึงเมือง แต่จะว่าไปก็น่าเห็นใจธุรกิจท้องถิ่น อุตส่าห์ช่วยกันกรุยทาง ปูพื้นฐานเมืองขอนแก่นจนกลายเป็นเมืองเศรษฐกิจ สุดท้ายก็กลายเป็นเป้าหมายของธุรกิจจากส่วนกลาง ตอนนี้เท่าที่มองๆ ไป ก็เห็นมีท่าทีกันหลายอย่าง บางคนก็อนุรักษ์นิยม พยายามรักษากิจการเดิมของตัวเองให้อยู่รอด และต่อต้านธุรกิจจากส่วนกลาง บางคนก็ปรับตัว เช่น เข้าไปถือหุ้นด้วยเสียเลย ส่วนที่เหลือก็หันไปทำธุรกิจอย่างอื่น เรียกว่า หลายปีที่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ขอนแก่นเปลี่ยนแปลงไปมาก ร้านทอง ร้านโทรศัพท์มือถือ โผล่กันพรึ่บพรั่บ มีช่วงหนึ่งที่อินเทอร์เน็ตบูม ร้านเน็ตก็เกลื่อนกลาดเหมือนกัน (แต่แล้วก็ทยอยตาย เพราะตัดราคากันมากเกินไป)

บางวัน ที่ผมได้เดิน/นั่งรถสำรวจเมือง จะเห็นร้านเก่าๆ หลายร้านที่เคยรู้จัก มีอันปิดกิจการไป โดยที่ชื่อร้านก็ยังติดหราอยู่ ร้านพวกนี้ จำนวนมากเป็นร้านตัดเสื้อ แล้วก็มีบ้างที่เป็นร้านเครื่องเขียน หรือร้านขายของชำ ร้านพวกนี้ส่วนมากเป็นประเภทไม้กำลังผลัดใบ เมื่อรุ่นลูกสามารถเรียนสูงๆ และไปทำงานที่กรุงเทพฯ ส่งเงินมาให้พ่อแม่ ส่วนพ่อแม่เอง ก็ทำงานหนักเหมือนเดิมไม่ไหว ร้านที่มีอยู่ ก็เลยกลายสภาพเป็นที่อยู่อาศัย รักษากรรมสิทธิ์ในที่ดินไว้ รอลูกกลับมาใช้ประโยชน์

ผมเอง เคยตั้งปณิธานไว้ตอนที่เอนทรานซ์ติด ว่าจบแล้วตั้งตัวได้ จะกลับมาทำงานที่บ้าน (เน่าซะไม่มี) วันนี้ ได้กลับมาบ้านสมใจ แต่เรื่องตั้งตัวนั้น ยังยากอยู่ บ้านที่พ่อแม่รักษาไว้นั้น ยังใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้มากกว่าการเป็นที่พักอาศัย และเป็นที่ทำงานส่วนตัว มีญาติพี่น้องที่เป็นนักธุรกิจมาถามเหมือนกัน ว่าผมทำอะไรอยู่ แล้วก็เทศน์เสียยกใหญ่ ว่าในโลกทุนนิยมอย่างนี้ ยังคิดจะทำอะไรฟรีๆ แบบลินุกซ์อีก แล้วจะเอาอะไรเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ ผมก็ไม่มีอะไรจะเถียง.. เพราะผมเองก็เฝ้ารอวันที่จะทำสิ่งที่มุ่งหวังให้บรรลุ ก่อนที่จะเริ่มทำอะไรอย่างอื่นต่อไปเหมือนกัน.. อาจจะเรียนต่อ หรือทำธุรกิจอะไรสักอย่าง ไว้ค่อยๆ คิด..