ดิ้น

GNOME 2.12 ออกไปแล้ว รู้สึกโล่งไปหนึ่งเปลาะ เพราะเท่ากับว่า งานหนึ่งในสี่ชิ้นที่สลับทำอยู่ได้เสร็จไปแล้ว เหลืออีกสาม ซึ่งชิ้นหนึ่งมีกำหนดเส้นตายศุกร์นี้ ส่วนอีกสองชิ้นยังคงเป็นงานระยะยาว ที่ดูท่าทางจะเรียกร้องเวลามากขึ้น

ด้วยความที่ต้องสลับงานไปมาอย่างนี้ ก็คงไม่แปลกใจ ที่ blog ผมช่วงนี้เนื้อหาค่อนข้างสุ่ม คือไม่ได้โฟกัสเป็นเรื่องๆ เหมือนช่วงแรกๆ ที่เขียน ซึ่งนี่ก็สะท้อนภาพชีวิตประจำวันช่วงนี้ด้วย ที่ต้องสลับสมองไปมาอยู่ตลอด โดยไม่สามารถโฟกัสกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้ต่อเนื่อง

แต่งานทั้งสามสี่ชิ้นที่พูดถึงนั้น ไม่มีชิ้นใดเลยที่เป็นงานหลักที่ผมตั้งใจจะทำ (แม้แต่งานแปล GNOME ซึ่งเป็นงานที่สลับมาทำไปพลางๆ ระหว่างที่ไม่สามารถโฟกัสในงานเทคนิคได้มากพอเท่านั้น) แล้วตกลง ผมใช้ชีวิตปีกว่าๆ ที่ผ่านมาเพื่อสิ่งที่มาสนับสนุนงานหลัก โดยที่งานหลักถูกดึงเวลาไปจนหมดงั้นหรือ? มิหนำซ้ำ งานสนับสนุนบางชิ้น ยังคาดหวังว่าผมจะมีเวลาให้มากกว่าเดิมจนถึงขั้นทำงานเต็มเวลาด้วยซ้ำ

ผมดิ้นรนมากี่ครั้ง ที่จะให้มีเวลาว่างมาทำ FOSS แต่ดูจะประสบความสำเร็จน้อยมาก และช่วงนี้ ดูอาการจะหนักหนาสาหัสที่สุด ที่แม้แต่งานแปลที่ทำไปพลางๆ ก็ยังเหลือเวลาแค่หนึ่งวันต่ออาทิตย์!

ปัญหาคือ งานที่รับมาในเชิงธุรกิจ มันต้องมีความรับผิดชอบ บางครั้ง งานส่วนอื่นๆ ที่รองานเราเสร็จ ก็มากระตุ้นให้เราต้องทุ่มเวลาให้ และเราก็หยุดทำไม่ได้ จนกว่าจะเสร็จตามสัญญา และบรรยากาศการทำงานในออฟฟิศ ก็มีแต่จะกระตุ้นให้เราบ้างานของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่ไม่ใช่สายงานของเรา ต้องเสียเวลาเรียนรู้อีกนาน

พักนี้ ผมจึงใช้เวลามากขึ้น กับการคิดหาทางให้มีเวลาทำงาน FOSS มากขึ้น จนหลายคืนเล่นเอานอนไม่หลับ ความบีบคั้นของงานบางชิ้น ได้ทำให้เกิดแรงสะท้อนกลับในใจอย่างแรง ที่จะดิ้นรนให้ได้ทางเดินชีวิตของตัวเองกลับคืนมา

ขั้นแรก ผมคงต้องประกาศตัวกับทุกคนแถวบ้าน ว่าผมกำลังทำงาน FOSS โดยเมื่อประกาศตัวแล้ว ก็คงพบกับแรงต้านจากสังคมญาติๆ บ้าง แต่คงไม่รุนแรงเท่ากับถ้าผมประกาศตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านใหม่ๆ ที่ว่าจะเกิดแรงต้าน ก็เพราะบ้านผมเป็นตระกูลค้าขาย ยอมรับได้ยากกับแนวคิดเสรีแบบ FOSS แต่ในเมื่อเขาได้เห็นผมทำงานไม่หยุดมาระยะหนึ่ง คงจะเริ่มทำใจได้แล้ว และการที่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากสังคมบ้าง (เช่น เมื่อได้รับเชิญไปบรรยายในที่ต่างๆ หรือเมื่อมีผู้หย่อนสตางค์ลงหมวก หรือมีผู้มาว่าจ้างให้ทำงานลินุกซ์) ก็ทำให้เขาเห็นผลที่เขาสามารถจับต้องได้ และคงไม่ยากเกินไป ที่จะค่อยๆ สอดแทรกแนวคิดต่างๆ เข้าไป ถ้ามีโอกาส

และอีกขั้นหนึ่ง ก็คือการเริ่มต่อรองกับผู้ที่มาว่าจ้างผม ว่าถึงจะบีบคั้นผมอย่างไร ก็ไม่สามารถทำงานเต็มเวลาได้ ผมต้องการเวลาทำงานของผม (ซึ่งได้ประกาศตัวตนชัดเจนว่ามีอยู่) โดยที่ยังต้องการเวลาพักผ่อนหรืออยู่กับครอบครัวในวันหยุดด้วย

หวังว่าผมจะทำสำเร็จ..