อีกด้านของการกลับบ้าน

เหรียญย่อมมีสองด้าน หลังจากที่ได้บันทึกเกี่ยวกับแง่มุมด้านบวกของการกลับมาบ้าน ก็รู้สึกว่า ควรจะเขียนเกี่ยวกับอีกด้านให้ครบถ้วน

การกลับมาอยู่บ้าน นอกจากจะเป็นการทำตามความตั้งใจเดิม ก็ยังเป็นการกลับมาสู่สภาพแวดล้อมแบบเดิมอีกด้วย กล่าวคือ ก่อนเข้าไปเรียนกรุงเทพฯ ผู้ใหญ่เคยมองผมเป็นเด็กยังไง วันนี้ก็ยังคงมองอย่างนั้น การกลับมาอยู่บ้าน บางครั้งจึงเหมือนการกลับมาเริ่มต้นต่อสู้เพื่อเติบโตใหม่อีกครั้ง ในมุมมองของท่านเหล่านั้น

ที่เห็นได้ชัดที่สุดน่าจะเป็นแม่ เขาว่ากันว่า ไม่ว่าลูกจะโตเท่าไหร่ แม่ก็ยังเห็นลูกเป็นเด็กเสมอ เห็นจะจริง แม่จะคอยมาถามไถ่เรื่องการงาน มาคอยกำกับว่าต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ และคอยทุกข์กังวลถ้าเห็นผมไม่ได้นั่งทำงาน แต่มานั่งอ่านหนังสือ ฯลฯ น้องๆ ของผม เคยพยายามกลับมาทำงานที่บ้านเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ทนอยู่ไม่ได้ ต้องกลับออกไป เพราะขาดความเป็นส่วนตัว ผมเองก็กำลังหาจุดประนีประนอมอยู่เหมือนกัน

ผมพยายามไม่พูดถึงงานในส่วน FOSS กับแม่ เพราะพื้นฐานของแม่เป็นนักธุรกิจเต็มตัว ไม่ยอมประนีประนอมกับการทำงานที่ขาดทุน แต่ผมจะพูดถึงแต่งานที่รับจ้างมาเป็นส่วนใหญ่ ส่วนเรื่องการประนีประนอมระหว่างแนวคิด FOSS กับธุรกิจนั้น ผมต้องค้นหาด้วยตัวเองเป็นการภายใน

ปัญหานี้ขยายไปถึงญาติๆ ด้วย เพราะเครือญาติของผมล้วนแต่เป็นนักการค้าโดยสายเลือด และยังคงมองผมเป็นเด็กตามที่แม่มอง เพราะแม่ไปเผาผมไว้เยอะเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไปจนถึงเรื่องงานที่ผมทำโดยไม่มีค่าจ้าง (ญาติบางคน พอได้ยินแค่คีย์เวิร์ดว่า “ลินุกซ์” จากแม่ ก็บอกแม่ทันทีว่าเป็นงานไม่มีรายได้ ซึ่งสำหรับพวกเขา ถือเป็นความล้มเหลวอย่างใหญ่หลวง) ก็ตามประสาผู้ใหญ่นินทาเด็กน่ะ ซึ่งผมก็ไม่ถือสาหรอก ขอแต่ให้แยกออกจากกันเด็ดขาดกับงานได้เป็นใช้ได้ ดังนั้น งานรับจ้างที่ผมรับ จึงพยายามหลีกเลี่ยงการรับงานจากธุรกิจของเครือญาติ (แต่บางทีก็เลี่ยงไม่ได้)

ก็เป็นเหรียญอีกด้าน ที่คอยเร่งให้ผมต้องคิดหาทางออกให้เร็วยิ่งขึ้น ซึ่งก็หมายความว่า ต้องค้นหาจุดร่วมระหว่าง FOSS กับธุรกิจให้ได้โดยเร็ว หรือถ้ารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ก็ต้องเร่งทำ FOSS ส่วนที่เหลือให้มากขึ้น กับเวลาที่เหลืออยู่น้อยเต็มที ก่อนจะต้องละทิ้งไปทำอย่างอื่น

อ่าน The Magic Cauldron ใกล้จบละ เดี๋ยวต้องใช้เวลาย่อยอีกหน่อย