Twitter and Me

ว่างเว้นการ blog ไปนาน พบว่าสาเหตุหนึ่งมาจาก twitter...

ผมพยายามทำความเข้าใจกับ twitter อยู่ สำหรับผม ผมคิดว่ามันคือ microblog + feed reader คือเราเขียน blog แบบสั้น ๆ แล้วก็ follow คนอื่นเหมือนอ่าน feed ของเขา แต่พอ traffic มันมากเข้า ก็กลายเป็น IM + chat กลาย ๆ คล้ายการโต้ตอบใน planet ต่าง ๆ

แต่ผมก็ยังคงใช้ twitter ในฐานะ microblog + feed reader อยู่ดี แต่ด้วยความที่พยายามใช้สมาธิกับงาน ก็เลยไม่ follow ให้มากเกินไป เพราะเท่าที่ follow อยู่นี่ ก็หล่นเร็วมากจนอ่านไม่ทันอยู่แล้ว (ขี้เกียจอ่านด้วยแหละ ถ้าเป็นข้อความประเภท "รอรถเมล์", "เดินเข้าเซเว่น", "ถึงอนุสาวรีย์", "กำลังฟังเพลง abc" ฯลฯ) อีกทั้งสภาพแวดล้อมที่จอแจแถวบ้าน ก็ทำให้เสียสมาธิได้มากพออยู่แล้ว ถ้าวอกแวกไปอ่าน twitter บ่อย ๆ ก็คงไม่เป็นอันทำงานพอดี

แต่ผลข้างเคียงของ microblog คือ มันทำให้ผมขี้เกียจ blog กว่าเดิม คือตอนที่มีความคืบหน้าของงาน จากเดิมที่ปกติจะมาเขียน blog ที่นี่ ก็เปลี่ยนเป็นเล่าสั้น ๆ ใน twitter แล้วก็จบไป ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องสลักสำคัญให้ต้องเขียน blog อีก

แต่ผมก็ใช่จะพูดมากใน twitter ความถี่ในการ tweet ก็ไม่ได้สูงกว่าความถี่ในการ blog ในช่วงปกติสักเท่าไร มันกลายเป็นการย้าย blog เข้าไปอยู่ใน twitter แล้ว blog เรื่องเล็กน้อยให้ถี่ขึ้นนิดหน่อยเท่านั้นเอง

แล้วผมยังควรจะใช้ twitter ต่อไปอีกหรือ? นั่นสิ.. สับสนกับตัวเองเหมือนกัน

ในบางครั้ง ก็คิดว่าเป็นเพราะยังไม่คุ้นมากกว่า แต่พอเห็นพฤติกรรมการ blog ที่เปลี่ยนไปของตัวเอง โดยที่ไม่ได้เกิดผลบวกใน twitter สักเท่าไร ก็อยากงดใช้ twitter เหมือนกัน

ถ้าต้องเลือกสักทาง (ก็ผมมันไม่ใช่คนช่างพูดนิ จะได้มีเรื่องเขียนมากมาย) ผมก็เห็นว่า blog นี่แหละ ที่จะได้สาระเป็นชิ้นเป็นอันมากกว่า ต่อไปคงพยายามกลับมา blog ให้มากขึ้นเหมือนเดิม ส่วน twitter นั้น.. รอดูสักพักก่อน ว่าจะใช้ยังไงให้เป็นประโยชน์กว่านี้